ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ကြ်န္မ
ေခါင္းစဥ္ႀကည့္ၿပီးေတာ့ လန္႕မသြားပါနဲ႕ဦး။ "ကြ်န္ေတာ္" နဲ႕ "ကြ်န္မ" နာမ္စားေတြအေႀကာင္းေျပာမလုိ႕ပါ။ ေယာက္်ားေတြနဲ႕ မိန္းမေတြသံုးရတဲ့ နာမ္စားက "ကြ်န္ေတာ္" နဲ႕ "ကြ်န္မ" ။ ေယာက္်ားေတြသံုးတာက "ကြ်န္ေတာ္" ၊ မိန္းမေတြသံုးတာက "ကြ်န္မ" ။ စဥ္းစားႀကည့္ရင္ "ကြ်န္မ" ဆုိတဲ့ နာမ္စားက "ကြ်န္ေတာ္" ဆုိတဲ့ နာမ္စားေလာက္ သံုးရတာ မလြယ္ဘူး အဆင္လည္းမေျပဘူး။ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္က ဆုိပါေတာ့ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက သူ႕ကုိယ္သူ "ကြ်န္ေတာ္" ဆုိၿပီးေတာ့ သံုးလို႕ရတယ္။ အဲလိုသံုးလို႕ရေတာ့ သူ႕အတြက္ အဆင္ေျပတယ္။ ႀကားရတဲ့လူကလည္း ဟာ.. ဒီကေလးေတာ္ေတာ္ ယဥ္ေက်းပါလားဆုိၿပီးေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်သြားေရာ။ ဒါေပမဲ့ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ကိုယ္သူ "ကြ်န္မ" ဆုိၿပီးေျပာရင္ ႀကားရတဲ့လူက နားထဲမွာ ကန္႕လန္႕ႀကီးျဖစ္ေနေရာ။ အဲေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆို ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးေတြက စကားေျပာရင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ "သမီး" ဆုိၿပီးသံုးႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလို သံုးတာက အရြယ္တစ္ခု ဥပမာ ၁၆၊ ၁၇ အရြယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ သံုးလို႕မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္ထက္ ၄၊ ၅ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့လူေတြနဲ႕ စကားေျပာတဲ့အခါ "သမီး၊ သမီး" နဲ႕သြားသံုးရင္ ဟုိဖက္လူက ဟာ.. ငါဒီေလာက္ အသက္ႀကီးသြားၿပီလား ဆုိၿပီးျဖစ္ေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ နားေထာင္လုိ႕လည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲလိုမ်ိဳးဆုိေတာ့ ဘာသံုးမလဲ။ "ညီမ" လို႕သံုးလို႕ေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူက သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ စကားေျပာရင္ နည္းနည္းေထာက္ေနတယ္။ နားေထာင္ရတဲ့လူအတြက္ကေတာ့ မသိဘူး။ "ကြ်န္မ" လို႕သံုးရျပန္ေအာင္လည္း ဒီအသက္အရြယ္နဲ႕က သိပ္မကိုက္ေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္စကားေျပာတဲ့လူအေပၚမွာမူတည္ၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့နာမ္စားကုိ ေရြးသံုးရေရာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေတြ႕ဖူးတယ္။ သူက တရုတ္။ အဲေတာ့ အိမ္မွာစကားေျပာရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ "ေဝၚ ေဝၚ" နဲ႕ေျပာေရာ။ အိမ္မွာေျပာေနက်ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းမွာလည္း အက်င့္ပါၿပီး "ေဝၚ ေဝၚ" နဲ႕ျဖစ္ေနေရာ။ ေဝါ့ကေလ ေဝ့ါကုိေလနဲ႕။ သူအဲလို ေဝၚ လို႕ေျပာတုိင္း အစခံရတယ္။ အဲေတာ့ အဲလိုသံုးဖုိ႕ကလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တျခားဘာသာနဲ႕လည္း အဆင္မေျပျပန္ဘူး။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာတဲ့အခါ ၊ ဟုိးအရင္ကတည္းက သိၿပီးသားလူဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးေပါ့။ အေခၚအေဝၚေတြက ႏႈတ္က်ိဳးေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ အခုလိုအခ်ိန္မွ ေတြ႕တဲ့လူေတြနဲ႕ စကားေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ နာမ္စားတစ္ခုသံုးရေတာ့မယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႕ ေျပာတဲ့အခါ "ကြ်န္မ"လို႕ သုံးလို႕ရၿပီေပါ့ ဒီလိုအသက္အရြယ္ေရာက္ေတာ့။ အဲ.. ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ "ကြ်န္မ" လို႕ ေျပာလို႕ အဆင္ေျပတဲ့လူေတြရွိမယ္ မေျပတဲ့လူေတြရွိမယ္။ ဥပမာ အသက္ခ်င္း သိပ္မကြာတဲ့ လူေတြဆုိရင္ေပါ့။ အဲလိုလူေတြနဲ႕က်ေတာ့ "ကြ်န္မ" လို႕ေျပာရင္ နားေထာင္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနေရာ။ "နင္ ငါ" လို႕ေျပာရျပန္ေအာင္လည္း သူနဲ႕က သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္။ အဲဒါနဲ႕ တခ်ိဳ႕က "တုိ႕" ဆုိတဲ့နာမ္စားကို သံုးလာေရာ။ အဲဒီ နာမ္စားကလည္း အားလံုးအတြက္ အဆင္ေျပလားဆုိေတာ့ မေျပေသးဘူး။ ဘာလို႕လဲဆုိေတာ့ "တို႕" လို႕သံုးတာက တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ဆုိ နည္းနည္းတင္စီးေနသလို အဓိပၸာယ္မ်ိဳးျဖစ္ေနေရာ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ေနာက္တစ္မ်ိဳးရွာရျပန္ေရာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ပါရက္နဲ႕ "ကြ်န္ေတာ္" ဆုိတဲ့ နာမ္စားကုိ ယူသံုးေရာ။ သူက သံုးရတာလြယ္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးနဲ႕က်ေတာ့ သိပ္မလိုက္ျပန္ဘူး။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း နာမ္စားေနရာမွာ ကိုယ့္နာမည္ကို ထည့္ေျပာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အလြယ္ဆံုးေပါ့။ ကိုယ့္ထက္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အဲဒီနာမ္စားနဲ႕သံုးရံုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကလည္း တစ္ခုရွိတာက ကုိယ့္ရဲ႕နာမည္က ေခၚလို႕ သံုးလို႕ေကာင္းရင္ ေကာင္းတာေပါ့။ အဲလိုမဟုတ္ပဲ နည္းနည္းသိပ္ေခၚလို႕မေကာင္းပဲ နာမ္စားအေနနဲ႕ သံုးလို႕မရတဲ့ နာမည္ဆုိရင္ေတာ့ ခက္ျပန္ေရာ။ ေယာက္်ားေလးေတြအတြက္က်ေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ အရြယ္သံုးပါး ကြ်န္ေတာ္ ဆုိတာကို သံုးလို႕ရတယ္။ ကိုယ္က စကားေျပာရမယ့္လူက ငယ္ငယ္ႀကီးႀကီး "ကြ်န္ေတာ္" ဆုိတာကို သံုးလို႕ရတယ္။ အဲဒီနာမ္စားတစ္ခုတည္းကို လက္ကိုင္ထားလိုက္ရင္ရၿပီ။ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပတဲ့ စကားလံုးလဲ။ ေရွးေခတ္တုန္းက စကားထြင္တဲ့လူေတြက ဘာလို႕မ်ား မိန္းမေတြအတြက္ အဲလို သံုးလုိ႕အဆင္ေျပတဲ့ နာမ္စားမ်ိဳး မထြင္ေပးခဲ့လဲမသိဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း မိန္းကေလးေတြက အဲဒီနာမ္စားကို သိပ္မသံုးလို႕မ်ား ႀကားရတဲ့အခါ နည္းနည္းေထာက္ေနတာလားမသိဘူး။ အဲေတာ့ သူ႕ကို "ကြ်န္ေတာ္" လုိမ်ိဳး သံုးရတာ အဆင္ေျပသြားေအာင္ မ်ားမ်ားသံုးေပးရင္ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အဆင္ေျပတဲ့ နာမ္စားတစ္ခုထပ္ထြင္ရင္ေကာင္းမလားပဲ။ အခုက်မွေတာ့လည္း ဘယ္သူကမွ စကားလံုးအသစ္ထြင္ခ်င္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ မိန္းကေလးေတြမွာလည္း အဲလိုမ်ိဳး အခက္အခဲတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အခုတေလာ စဥ္းစားေနမိတာေလးပါ။ တျခားလူေတြေကာ ဘယ္လိုထင္ႀကလဲမသိဘူး။
မီးပ်က္တဲ့ညတစ္ည
မေန႕ကေက်ာင္းမွာ မီးပ်က္သြားတယ္။ မုိးေတြတအားရြာေတာ့ မီးႀကိဳးေတြ ပ်က္သြားလို႕တဲ့။ ေက်ာင္းဆုိေတာ့ သူတုိ႕က မီးစက္ခုတ္ေတာ့ ခဏေလးပဲပ်က္ၿပီးေတာ့ ျပန္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကေတာ့ ေမွာင္ေနတာေပါ့။ ဒီမနက္က်ေတာ့ အိမ္မွာ မီးပ်က္သြားတယ္။ ဟာ..သြားၿပီလို႕ ဒီေန႕ကေက်ာင္းမသြားရေတာ့ တစ္ေနကုန္အိမ္မွာ ဒီအတုိင္းပဲထုိင္ေနရေတာ့မယ္ထင္ေနတာ။ ေတာ္ေသးတယ္ ခဏပဲပ်က္ၿပီးေတာ့ ျပန္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညေနဖက္ ၄ နာရီေလာက္က်ေတာ့ တစ္ခါထပ္ပ်က္တယ္။ တစ္ညလံုးပ်က္သြားတာ မနက္၄ နာရီေလာက္မွပဲျပန္လာေတာ့တယ္။ ဒီမွာက မီးက သိပ္ပ်က္ေလ့မရွိေတာ့ မီးလည္းပ်က္သြားေရာ အိမ္တုိင္းေမွာင္မဲေနတာပဲ။ မီးမပ်က္တာႀကာေတာ့ မီးပ်က္သြားေတာ့ ေနလို႕ေတာ့ေကာင္းတယ္။ အထူးအဆန္းလိုပဲ။ အရင္ရက္ေတြဆုိ မီးလာတဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိရင္ လူတိုင္းလုိလုိက အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ တီဗီြႀကည့္ ကြန္ပ်ဴတာလုပ္နဲ႕ အားလံုးစုထုိင္ၿပီးေတာ့ စကားေျပာျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ အခု မီးပ်က္သြားေတာ့ တီဗီလည္းႀကည့္မရ ကြန္ပ်ဴတာလည္း လုပ္မရဆုိေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိသလိုျဖစ္သြားတယ္။ အဲေတာ့မွပဲ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ေသခ်ာစကားထုိင္ေျပာျဖစ္ႀကတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ စဥ္းစားမိတာ။ အခုလိုတိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ လူေတြက မနက္ပိုင္းဆုိ ကေလးဆုိ ေက်ာင္းသြား၊ လူႀကီးဆုိ အလုပ္သြားနဲ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ မေတြ႕မိႀကဘူး။ အိမ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့လည္း ကြန္ပ်ဴတာေတြ တီဗီေတြနဲ႕ပဲ အေဖာ္လုပ္ေနႀကတယ္။ တီဗီႀကည့္လို႕ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာလုပ္လို႕ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ အဲဒီလို႕နဲ႔ပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အေနေဝးလာၿပီး စိမ္းလာႀကတယ္။ ဘယ္သူကမွလည္း အခ်ိန္သပ္သပ္ေပးၿပီးေတာ့ စကားထုိင္မေျပာေနႀကေတာ့ဘူး.. သြန္သင္ဆံုးမမေနႀကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ကေလးေတြက မိဘေတြရဲ႕မ်က္စိကြယ္ရာမွာေနရတဲ့အခ်ိန္ကလည္းမ်ား၊ မိဘေတြကလည္း အဲလိုကြယ္ရာက်ရင္ ဘယ္လိုဘယ္လိုေနဆုိၿပီးေတာ့ မဆံုးထားဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက ကေလးေတြ၊ ႏုိင္ငံျခားကို ေရာက္လာႀကတဲ့ ကေလးေတြက မလိမၼာတာတို႕ ပ်က္စီးလြယ္တာတို႕ဆုိတာ မဆန္းပါဘူး။ ႏုိင္ငံႀကီးေလ လူေတြက လႈပ္ရွားရေလ။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရေတာ့ သားသမီးေတြကုိ အနီးကပ္မသြန္သင္ႏုိင္ႀကေတာ့ဘူး။ ဒီႏုိင္ငံကလူေတြက ကေလးယူရင္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ပဲျခားယူႀကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ယူတဲ့ကေလးကလည္း အနည္းဆံုး ၃ ေယာက္။ ဆုိင္မွာဆို အၿမဲေတြ႕ေနရတယ္။ ေစ်းလာဝယ္ရင္ ကေလးတစ္စီတစ္တန္းႀကီးနဲ႕။ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အရြယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ လက္ကဆြဲထားတယ္။ အငယ္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ တြန္းလွည္းေပၚမွာ။ အိမ္မွာကလည္း ကေလးႀကည့္မယ့္လူမရွိေတာ့ ေစ်းဝယ္ရင္ အကုန္လံုးကိုေခၚလာရေရာ။ သူတုိ႕က ကေလးကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲျခားယူတာက ၃၊ ၄ ေယာက္ေမြးၿပီးလို႕ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အေမက အလုပ္ထြက္လုပ္လို႕ေရာက္ၿပီေလ။ ကေလးေတြငယ္တဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ကေလးထိန္းမယ့္လူမရွိေတာ့ အေမက အလုပ္ထြက္လုပ္လုိ႕မရလို႕။ အဲဒါနဲ႕ပဲ တစ္ခါတည္းၿပီးေအာင္ ကေလးကုိ ၃၊ ၄ ေယာက္ေလာက္ဆက္တုိက္ယူလိုက္ႀကတယ္။ အငယ္ဆံုးကေလး ေက်ာင္းတက္တဲ့အရြယ္မေရာက္မခ်င္းေတာ့ အေမက အဲဒီကေလးေတြကုိ အနီးကပ္ဆံုးမႏိုင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ဆံုးကေလး ေက်ာင္းတက္ၿပီဆုိတာနဲ႕ အေမက အလုပ္ထြက္လုပ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကစၿပီးေတာ့ ကေလးေတြက အေမနဲ႕ အေနေဝးသြားၿပီ။ ေနာက္ သူတို႕ေတြ ၁၈ ႏွစ္လည္းျပည့္ႀကေရာ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အလွ်ိဳလွ်ိဳ အိမ္ကထြက္သြားႀကေရာ။ မိဘနဲ႕ ေနရတဲ့အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရွိ၊ အဲလိုေနရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း မိဘေတြက သားသမီးေတြကုိ အျပည့္အဝဂရုမစိုက္ႏုိင္နဲ႕ ။. ေႀသာ္.. ႏုိင္ငံျခားဆုိတာကလည္း။
Mole Day
၉ တန္း ၁၀ တန္းတုန္းကက်က္ခဲ့ရတဲ့ တန္ဖိုးတစ္ခုကုိ လူတုိင္းမွတ္မိႀကမယ္ထင္ပါတယ္။ ေသခ်ာမမွတ္မိရင္ေတာင္မွ နည္းနည္းေပါ့။ အဲဒါကဘာလဲဆုိေတာ့ 1 mole မွာရွိတဲ့ molecule အေရအတြက္ပါ။ 6.02 X 10^23 ဆုိတာပါ။ သူ႕ကို Avogardo's Number လို႕လည္းေခၚတယ္။ 10^23 ကို အေမရိကန္ေတြ ရက္စြဲေရးတဲ့ပံုနဲ႕ႀကည့္မယ္ဆိုရင္ ေအာက္တိုဘာလ (၂၃) ရက္ေန႕ေပါ့။ ဒီေအာက္တုိဘာ (၂၃) ရက္ေန႕ကို Mole Day ဆုိၿပီးေတာ့ က်င္းပႀကတယ္။ သူက unofficial holiday ပါ။ ဓာတုေဗဒ ပညာရွင္ေတြကသာဒီေန႕ကိုက်င္းပႀကတာပါ။ သူ႕ရဲ႕ တန္ဖုိးက 6.02 X 10^23 ဆုိေတာ့ Mole Day ကေအာက္တိုဘာ (၂၃) ရက္ေန႕ရဲ႕ မနက္ ၆နာရီ ၂ မိနစ္ကေန ညေန ၆ နာရီ ၂ မိနစ္အထိပါတဲ့။ သူတို႕မလို႕ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတြးတတ္တယ္။ တစ္ခါမွေတာ့ ဒီလိုေန႕မ်ိဳးရွိတာကိုမႀကားဖူးဘူး။ အခု Chemistry
အခန္းယူမွပဲ သိေတာ့တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာစိတ္ဝင္စားဖို႕ေတာ့ေကာင္းပါတယ္။
Today is Mole Day; let's think about Chemistry all day. :P
အခ်စ္ဆိုတာ
အခ်စ္ဆိုတာ ခံစားခ်က္ကိုျပင္းထန္ေစတဲ့့ အရာတစ္ခုပါ။ လူေတြဟာ အခ်စ္ကုိစစခ်င္းေတြ႕ရွိသြားတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈအားလံုးကုိ အခ်စ္အေပၚမွာပံုအပ္လုိက္ႀကတယ္။ အခ်စ္က ေပ်ာ္စရာေပးရင္ အစြမ္းကုန္ေပ်ာ္လုိက္တယ္။ အခ်စ္က ဝမ္းနည္းစရာေတြေပးလာျပန္ရင္လည္း အစြမ္းကုန္ဝမ္းနည္းလိုက္ႀကတယ္။ အခ်စ္ကုိဦးစားေပးထားတဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္လိုစကားေတြပဲေျပာေျပာ ဘယ္လိုသတိေပးခ်က္ေတြကုိပဲဆုိဆုိ လ်စ္လ်ဴရွဴထားခဲ့ႀကတယ္။ အခ်စ္က ကုိယ့္ကုိ လိမ္ေနတာကို သိေနရင္ေတာင္မွ အမွန္တရားကုိ ဖံုးကြယ္ၿပီး မုသားစကားေတြ အမွန္လုိ႕တထစ္ခ်ယံုႀကည္ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ေခၚရာေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လုိက္လာခဲ့ႀကတယ္။ ကုိယ္ရတဲ့အခ်စ္က အစစ္ ဟုတ္လားမဟုတ္လားဆိုတာကို ဆန္းစစ္မႈမရွိပဲနဲ႕ေပါ့။ အဲဒါေႀကာင့္လူေတြကေျပာႀကတယ္ အခ်စ္မွာမ်က္စိမရွိဘူးတဲ့။ ကံေကာင္းတဲ့လူေတြက်ေတာ့ အဲဒီလိုအခ်စ္က သူ႕တို႕အတြက္ တစ္သက္တာအတြက္ တကယ့္အခ်စ္စစ္ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ တစ္ဘဝလံုးအားကုိးစရာျဖစ္သြားႀကတယ္။ တစ္သက္လံုးအခ်စ္ေႀကာင့္ေပ်ာ္ရႊင္သြားႀကရတယ္။ ကံမေကာင္းတဲ့လူေတြက်ျပန္ေတာ့ သူတို႕အဲဒီလို ယံုယံုႀကည္ႀကည္နဲ႕ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီးလိုက္လာတဲ့ခဲ့တဲ့အဲဒီအခ်စ္က တကယ့္အစစ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကို လမ္းရဲ႕တစ္ေနရာကိုေရာက္ေတာ့မွ သိလာႀကတယ္။ အဲဒီလုိလည္းသိလာေရာ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္စိေတြပြင့္သြားတာေပါ့။ အျမင္ေတြရွင္းသြားေတာ့ ေရွ႕ဆက္ဖုိ႕လမ္းကုိႀကည့္လုိက္ေတာ့ အဲဒီလမ္းက အပိတ္ခံလိုက္ရတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ မထူးပါဘူး။ ေနာက္ျပန္လွည့္မယ္ဆုိၿပီးလွည့္လည္းႀကည့္လုိက္ေရာ သူလာခဲ့တဲ့လမ္းက ေတာ္ေတာ္ ခရီးေရာက္ေနၿပီဆုိတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အလာတုန္းကလည္း ဂရုမစိုက္မိပဲနဲ႕ သူမ်ားလမ္းျပတဲ့ေနာက္ကုိလုိက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ အျပန္လမ္းကိုမမွတ္မိႀကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ငါသူ႕ကုိ ဘယ္လိုလုပ္မ်ားခ်စ္မိသြားပါလိမ့္။ ငါဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ရတာပါလိမ့္။ ဒီလမ္းကို ငါဘာလို႕မ်ားေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါလဲ။ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြထြက္လာေတာ့တာေပါ့။ အဲလိုနဲ႕ပဲ ေရွ႕ဆက္လည္းတိုးလို႕မရ၊ ေနာက္လည္းဆုတ္လို႕မရေတာ့ပဲ လမ္းတစ္ဝက္မွာ ပိတ္မိေနတယ္။ ကုိယ္က ယံုႀကည္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းက တကယ့္တကယ္ မရွိမွန္းလည္းသိလုိက္ရေရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအားလံုးရုိက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရသလိုျဖစ္သြားတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုေရွ႕ဆက္ဖို႕အတြက္ စဥ္းစားလို႕မရႀကေတာ့ဘူး။ အျမင္ေတြေဝဝါးၿပီး လမ္းေပ်ာက္ကုန္ႀကတယ္။ အဲဒီလိုခံစားရတာကို လူေတြက အသည္းကြဲတယ္လို႕ တင္စားႀကတယ္။ အသည္းကြဲတဲ့လူေတြထဲက တခ်ိဳ႕က အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုႀကာလာေတာ့ အားစိုက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ဖုိ႕လမ္းတစ္လမ္းကိုေဖာက္လိုက္ႀကတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဆုိးႀကီးကိုေနာက္မွာထားခဲ့ၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားဖို႕ေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ဘာကုိမွအားစိုက္ဖို႕မစဥ္းစားႀကေတာ့ပဲနဲ႕ အခ်စ္ကေပးတာဆုိရင္ ဒဏ္ရာပဲျဖစ္ေစဦးေတာ့ သိမ္းထားမယ္ဆုိၿပီး တစ္သက္လံုးအဲဒီဒဏ္ရာကိုမကုခ်င္ေတာ့ သူပိတ္မိေနတဲ့လမ္းမွာပဲထုိင္ေနႀကေရာ။ ဒဏ္ရာကုိႀကိဳးစားကုၿပီး လမ္းအသစ္ကို ေလွ်ာက္ႀကတဲ့လူေတြအတြက္ အေပၚယံႀကည့္ရင္ေတာ့သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာဆုိတာ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ပဲႀကာႀကာ လံုးဝေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲမသိစိတ္ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ တပိုင္းတစေလာက္က်န္ခဲ့တတ္တာမ်ိဳးဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ရခဲ့တဲ့ အသည္းကြဲတယ္ဆုိတဲ့ ဒဏ္ရာက အစေလးနည္းနည္းက်န္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဒါကို သူရဲ႕သိစိတ္က မသိႏုိင္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲဖံုးထားဖံုးထား သူ႕ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ ထင္ရွားေနတာဆုိေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို အဲဒီလူက ေႀကာက္ေနတတ္တယ္။ အခ်စ္နဲ႕ထပ္ေတြ႕ရမွာ ဒီလိုေဝဒနာမ်ိဳးထပ္ၿပီးခံစားရမွာကို အလိုလိုေနရင္းေႀကာက္ေနတတ္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူက သူ႕ကိုလာၿပီးေပးႀကတဲ့ေနာက္ထပ္အခ်စ္အသစ္ေတြကို သူအသည္းကြဲမခံခ်င္ေတာ့တဲ့အတြက္ လ်စ္လ်ဴရွဴထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူမသိလုိက္တာက သူ႕အသည္းမကြဲခ်င္လုိ႕ေရွာင္လုိက္တာေႀကာင့္ သူမ်ားေတြရဲ႕အသည္းေတြကို သူမသိမသာနဲ႕ခဲြလိုက္မိတယ္ဆုိတာကိုပဲ။ အသည္းကြဲသြားၿပီး အခ်စ္အသစ္ထပ္မရွာခ်င္ႀကတဲ့လူေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တစ္သက္လံုးအိမ္ေထာင္မျပဳပဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲေနသြားႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း တစ္သက္လံုးတစ္ေယာက္တည္းမေနခ်င္တာနဲ႕ အခ်စ္မရလည္း အေဖာ္ရေအာင္လို႕ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ႀကတယ္။ သူတို႕သားသမီးေတြရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ သားေတြသမီးေတြကို သူတို႕ခံခဲ့ရသလို မခံစားေစခ်င္ႀကဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီသားသမီးေတြ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ သားသမီးေတြကို ထိခုိက္မွာစုိးတဲ့ဆႏၵေႀကာင့္ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီးေတာ့ ခ်ဳယ္ခ်ယ္ တားျမစ္ႀကတယ္။ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းမထားရဘူးတို႕ မိဘမပါပဲအျပင္သြားမလည္ရဘူးတို႕။ အဲဒီလိုတားျမစ္ခံရတဲ့သားသမီးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ငါတို႕ကိုမိဘေတြက တအားခ်ဳယ္ခ်ယ္တယ္ ယံုလည္းမယံုႀကည္ႀကဘူး။ အဲေလာက္ေတာင္ မယံုတာ ငါတုိ႕ကလည္း လုပ္ျပဦးမယ္ဆုိတဲ့အေတြးမ်ိဳးေတြ စိတ္ထဲကေန မသိမသာေပၚလာတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ မိဘေရွ႕က်ေတာ့ စကားနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ကြယ္ရာက်ေတာ့ တားျမစ္ထားတဲ့ ကိစၥမွန္သမွ်ကို လုပ္လာႀကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သူတုိ႕မိဘေတြ စိတ္ပူတဲ့ ကိစၥေတြလည္းျဖစ္လာေရာ မိဘစကားကုိ နားမေထာင္မိပဲ ငါတုိ႕လုပ္မိတာ မွားၿပီဆိုၿပီး ေနာင္တရႀကသြားႀကေရာ။ အဲ အဆင္ေျပသြားတဲ့ သားသမီးေတြက်ျပန္ေတာ့ အခ်ိန္တန္လုိ႕ မိဘေတြကို ဖြင့္ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ မိဘေတြက အျပင္းအထန္ကန္႕ကြက္ႀကတယ္။ သူတုိ႕သားသမီးကို သူတို႕ သေဘာတူတဲ့လူနဲ႕ပဲ ယူေစခ်င္တာကိုး။ သားသမီးေတြဖက္ကလည္း မိဘေပးစားတာကိုမလိုခ်င္၊ မိဘေတြကလည္း သူတို႕သေဘာတူတဲ့လူနဲ႕ပဲ ယူေစခ်င္.. အဲဒီလိုနဲ႕ ခုိးေျပးႀကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ပဲသံသရာလည္ေနရာ။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ ဘဝရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုး အစိတ္အပိုင္းမဟုတ္ေပမဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ က႑တစ္ခုကေန ေနရာယူထားတဲ့အရာတစ္ခုပါပဲ။ မခြန္ျမလႈိင္ tag ထားတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာပါ။ အခ်စ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ရဲ႕ တစ္ပိုင္းတစ္စေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို ေျပာရင္ ေျပာလို႕မကုန္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ အဲေတာ့ ဒီအခ်စ္အေႀကာင္းကို ဆက္ေျပာဖုိ႕ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ကို ထပ္ tag ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ ေပ်ာက္ေနတာႀကာၿပီ။ tag လိုက္ရင္ေတာ့ ထြက္လာမယ္ထင္ရတာပဲ။ ေမပ်ိဳ နဲ႕ ႏွံေကာင္ တို႕ပါ။ ကဲ tag လုိက္ၿပီ။ အားတဲ့အခါ ေရးေပးေပါ့ေနာ္။
Search-
Flickr Photostrem-
