ေႏြးေထြးသာယာတဲ့ေႏြရာသီမနက္ခင္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ဇြန္လ(၂၇)ရက္ေန႕မွာေပါ့။
ရြာထဲကလူေတြ ရြာလယ္က ရင္ျပင္ႀကီးမွာ ၁၀ နာရီေလာက္ကတည္းက စုေ၀းျပီးေရာက္ရွိေနႀကသည္။တျခားလူအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ရြာေတြမွာ ထီဖြင့္ပဲြကို ႏွစ္ရက္ႀကာႀကာက်င္းပရေသာ္လည္း
လူ သံုးေထာင္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဤရြာကေလးကေတာ့ ထီဖြင့္ပြဲတစ္ပြဲလံုးအတြက္ ႀကာခ်ိန္
(၂)နာရီေလာက္သာလိုသည္။(၁၀)နာရီမွာစရင္အိမ္ျပန္ျပီးေန႕လယ္စာေတာင္ျပန္စားႏုိင္ေသးသည္။

လူေတြတဖြဲဖြဲေရာက္လာႀကသည္။ စစခ်င္း ကေလးေတြကစုေ၀းႀကသည္။ စုမိျပီဆုိတာနဲ႕
မႀကာေသးခင္ကမွ ေက်ာင္းပိတ္ထားတာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းအေႀကာင္း ဆရာ၊ဆရာမေတြအေႀကာင္းစာအေႀကာင္းေတြ သာသူတုိ႕၏ စကားေတြထဲဖံုးလႊမ္းေနသည္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေက်ာက္စရစ္ခဲလက္တစ္ဆုပ္စာေကာက္ျပီးအိတ္ကပ္ထဲထည့္လုိက္သည္။
တျခားကေလးေတြကလည္းသူ႕အတုိင္းလုိက္ေကာက္ႀကသည္။ ကေလးေတြစုျပီး
ေကာက္ထားတဲ့ေက်ာက္တံုးေတြက ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ အပံုလုိက္ႀကီးရွိေနျပီျဖစ္သည္။

အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားမွာလည္း စုေ၀းျပီး ေကာက္ပဲသီးႏွံအေႀကာင္း မိုးအေႀကာင္း
အခြန္အေႀကာင္းမ်ားေျပာကာ စကား၀ုိင္းဖြဲ႕ေနႀကသည္။ သူတို႕၏မ်က္ႏွာေပၚမွာ
ရယ္ေမာျခင္းထက္စာလွ်င္ ရုိးရုိးသာမန္အျပံဳးမ်ိဳးကိုသာ ေတြ႕ေနရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာလည္းအိမ္အလုပ္မ်ားကိုျမန္ျမန္လက္စသတ္ျပီးေရာက္ရွိလာႀကသည္။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေတြ႕ေသာအခါ မိန္းမတုိ႕ထံုးစံအတိုင္း အလာပသလာပေျပာကာ စကား၀ုိင္းဖြဲ႕ေနႀကသည္။အမ်ိဳးသမီးမ်ားေရာက္လာျပီး ခဏႀကာေသာ္ ေဆာ့ကစားေနေသာ
ကေလးမ်ားကိုေခၚလုိက္ျပီး ပြဲအတြက္ေနရာယူႀကေလသည္။

ထီဖြင့္ပြဲႀကီးစတင္ေလျပီ။ ဦးေဆာင္က်င္းပေသာ မစၥတာ စမ္းမားစ္( Mr.Summers)
ကေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ေထာင္ေရးအေျခအေန
မေကာင္းရွာသူျဖစ္သည္။ သားသမီးမထြန္းကားသည့္အျပင္အေျပာအဆို ႀကမ္းတမ္းလွေသာ
အမ်ိဳးသမီးကိုရထားသည္။ ထီဖြင့္ပြဲအတြက္ မဲလိပ္မ်ားထည့္ထားေသာေလးေထာင့္
ဗူးအမဲေလးကိုယူလာေလသည္။ ထုိဗူးသည္ မူလတုန္းကသံုးစြဲခဲ့ေသာဗူးမဟုတ္ေသာ္လည္း
ထုိဗူး၏အပိုင္းအစတစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ ဒီဗူးေလးဟာ သံုးစြဲတာႀကာျမင့္ေနျပီျဖစ္ေသာေႀကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေဆးေတြပ်က္၊ အျခစ္ရာေတြ ထင္ေနေသာ္လည္း ဗူးအသစ္လဲမည္ဟုေျပာလိုက္တုိင္း
လူေတြကလက္မခံေပ။ ရုိးရာဓေလ့လုိျဖစ္ေနေသာထုိဗူးေလးကို အေပ်ာက္အပ်က္မခံခ်င္လို
ေသာေႀကာင့္ပင္လားေတာ့မသိ။ ထီဖြင့္ပြဲအတြက္ မဲလိပ္မ်ားကိုေမႊရန္ တစ္ေယာက္တည္း မလုပ္ႏုိင္သျဖင့္
မစၥတာ စမ္းမားစ္ ကလူအုပ္ႀကီးကိုအကူအညီေတာင္းလုိက္ေသာ္ သားအဖႏွစ္ေယာက္စင္ေပၚတက္လာကာ
အကူအညီေပးေလသည္။ ထိုအခါ သံုးေယာက္သား ခံုတစ္လံုးေပၚ ေသတၱာကိုတင္ကာ မဲလိပ္မ်ားကို ေမႊႀကသည္။

မဲလိပ္မ်ားေမႊျပီးေသာ္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားစတင္ကာမဲႏႈိက္ႀကသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ Mrs.Hutchinson ကအေလာတႀကီးေရာက္လာသည္။ သူမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ Mrs.Delacroix ကုိ

“ ဒီေန႕ထီဖြင့္ပြဲဆုိတာေမ့ေနတာေလ.. အိမ္ေရာက္ေတာ့တစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့ ျပကၡဒိန္ႀကည့္လိုက္ေတာ့
၂၇ ရက္ဆုိတာနဲ႕ အျမန္ထြက္လာခဲ့တာ”

ဟု လွမ္းႏႈတ္ဆက္လုိက္ျပီး လူအုပ္ႀကီးထဲကိုတုိးေ၀ွ႕ကာ သူမ၏မိသားစုဆီသို႕သြားလိုက္သည္။ လူအုပ္ႀကီးကလည္း အသာတႀကည္ပဲလမ္းဖယ္ေပးသည္။
မစၥတာ စမ္းမားစ္က ၀မ္းသာအားရနဲ႕

“က်ဳပ္တုိ႕ခင္ဗ်ားမပါပဲနဲ႕ စရေတာ့မလို႕ ကံေကာင္းတယ္ဗ်ာ.. ”
ဆုိျပီး ေျပာလုိက္သည္။ “ေတာ္ေသးတယ္ ကဲျမန္ျမန္စလိုက္ႀကရေအာင္ အခ်ိန္ေတာင္ေတာ္ေတာ္
ေႏွာင္းေနျပီ မေရာက္ေသးတဲ့သူရွိေသးလား”

လုိ႕လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ “Dunbar” ဆုိျပီးလူအုပ္ထဲက
အသံထြက္လာသည္။ ထုိအခါ မစၥတာ စမ္းမားစ္ က

“သူက ေျခေထာက္က်ိဳးေနတာေလ.. သူ႕အစားဘယ္သူ၀င္ေပးမလဲ”
ဟုေမးလိုက္ေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက “ ကြ်န္မ ၀င္မယ္” ဟုေျပာလုိက္သည္။

“ မိန္းမ က ေယာက်္ားအစား၀င္မယ္.. သူ႕မွာသားမရွိဘူးလား.. ”

“ သားက ၁၆ ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူးေလ.. ဒီႏွစ္ေတာကြ်န္မပဲလုပ္ရေတာ့မယ္.. ”

“ေကာင္းျပီေလ.. Watson ေကာေရာက္ျပီလားေဟ့”
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလက္ေထာင္ကာ
“ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္အေမနဲ႕ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ ၀င္ျပိဳင္မွာပါ.. ”

“ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္.. မင္းအေမအတြက္၀မ္းသာတယ္ကြာ.. အဘိုး Warner ေကာ လာရဲ႕လား.. ”
“ဒီမွာပါ.. ” ဟုအသံတစ္သံကေျဖလုိက္သည္။ မစၥတာ စမ္းမားစ္ ကေခါင္းျငိမ့္လိုက္ျပီးေတာ့ ဖြင့္ပြဲကိုစတင္လိုက္သည္။

“ပထမဆံုးအိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြစႏႈိက္မယ္.. ျပီးရင္ကုိယ္ရတဲ့စာရြက္ကို ကုိယ္ပဲကိုင္ထား.. အားလံုးႏႈိက္ျပီးမွဖြင့္ႀကည့္ရမယ္.. ရွင္းတယ္ေနာ္.. ”

ဟုသူကေႀကညာေသာ္လည္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ဖူးေသာရြာသားမ်ားက နားေထာင္တစ္၀က္မေထာင္တစ္၀က္ ႏွင့္။ လူေတြအားလံုးျငိမ္သက္ေနႀကသည္။ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္စင္ေပၚတက္လာကာ
မဲႏႈိက္ျပီး ျပန္ဆင္းသြားႀကသည္။ ဒီလိုနဲက Hutchinson မိသားစုအလွည့္ေရာက္လာသည္။
“Harburt ... Hutchinson” ဟုေခၚလုိက္ေတာ့ Mr.Hutchinson က စင္ေပၚတက္သြားသည္။

အဘိုးအို Warner ကသူ႕ေဘးက လူအား

“လူေတြကေတာ္ေတာ္ အေတြးအေခၚညံ့ေသးတာပဲ.. ေျမာက္ဘက္ရြာကလူေတြ က
ထီကိုစြန္႕လိုက္ျပီတဲ့.. ဘယ္လိုစဥ္းစားေနႀကလဲမသိပါဘူး.. ထီသာမရွိရင္အစားအေသာက္
က်ပ္တည္းမွာကုိ သူတို႕မေတြးမိဘူးလား.. ထီမရွိရင္ တုိ႕တေတြေတာ့ အစားအေသာက္
ဆင္းရဲေတာ့မွာပဲ.. ထီကိုလံုး၀လက္လႊတ္လုိ႕ရတာမွမဟုတ္တာ.. ”

ဆုိျပီး မေက်မနပ္ေျပာေနသည္။
Mrs.Adams က “တျခားေနရာေတြကေတာ့ ဆက္မလုပ္ႀကေတာ့ဘူး” ဟုေျပာေသာ္
“အဲဒါေျပာတာေပါ့။ ဥာဏ္မရွိႀကတာေလ” ဟု Warner က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။

“ Martin ” ဟုေခၚေတာ့ Mr.Martin စင္ေပၚတက္သြားသည္။
“ သူတို႕ျမန္ျမန္လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္.. ”
“ သူတုိ႕လုပ္ေနတာ ျပီးေတာ့မွာပါ အေမရဲ႕.. ” ဟုသားအမိႏွစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ေျပာဆိုေနႀကသည္။
Mr. Martin အလွည့္ျပီးေတာ့ မစၥတာ စမ္းမားစ္ က သူ႕နာမည္ကိုသူျပန္ေခၚျပီး မဲလိပ္ကိုႏႈိက္လုိက္သည္။
ျပီးေတာ့ မဲလိပ္ကိုလက္ႏွင့္ဆုပ္ထားျပီး လက္အေနာက္ပစ္ကာ “Warner” ဟုေခၚလုိက္သည္။

“ ငါဒီထီ မွာ ပါ၀င္လာတာ (၇၇) ႏွစ္ရွိျပီ.. (၇၇) ႀကိမ္ရွိျပီ.. ”

ဟုပါးစပ္က ရြတ္ျပီး အဘိုး Warner ကစင္ေပၚတက္လာသည္။
မဲႏႈိက္ျပီးေတာ့ လူေတြတိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ ခဏေလာက္ျငိမ္သက္သြားသည္။ မစၥတာ စမ္းမားစ္ က မဲလိပ္ကိုဖြင့္လိုက္မွ စကားသံေတြျပန္ထြက္လာျပီး သူသူငါငါ ကိုယ့္မဲလိပ္မ်ားကိုဖြင့္ႀကည့္ႀကသည္။
“ဘယ္သူလဲ.. ဘယ္သူရလဲ.. ”
“Dunbars တုိ႕မိသားစုလား.. ”
“Watsons တို႕လား.. ” ဟုတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ေမးျမန္းႀကသည္။
“ Hutchinson ရသြားတာ.. Bill ေလ.. Bill Hutchinson ရသြားတယ္.. ”
ဟုအသံထြက္ေပၚလာသည္။

လူေတြက Hutchinsons တုိ႕မိသားစုကို လွည့္ႀကည့္ႀကသည္။ Bill Hutchinson က တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ျပီး လက္ထဲက မဲလိပ္ကုိစိုက္ႀကည့္ေနသည္။ ရုတ္တရက္ Mrs.Hutchinson ရဲ႕အသံထြက္ေပၚလာသည္

“မတရားဘူး.. နင္တုိ႕သူ႕ကို မဲႏုိက္တုန္း
ကေသခ်ာေပးမႏုိက္ဘူး.. ငါျမင္လုိက္တယ္.. မတရားဘူး.. ”

“စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားပါ.. ” Mrs.Delacroix ကအားေပးလုိက္သည္။

“ ငါတုိ႕အားလံုးအခြင့္အေရးအတူတူရတာပါပဲ.. ” ဟု Mrs.Graves ကဆက္ေျပာလုိက္သည္။

“ တိတ္တိတ္ေန.. ” ဟု Bill Hutchinson ကသူ႕ ဇနီးကိုလွမ္းေအာ္လိုက္သည္။


ဆက္ရန္